O tym, że mnie mało.

W komentarzach pod brokułowym postem pojawiło się pytanie Igi- dlaczego mnie tak mało ostatnio? Właściwie, to sądziłam, że nikt nie zauważy ;). Poza tym, co już napisałam, czyli, że miałam urwanie głowy (oraz załamanie psychiczne) z papierami z unijnych projektów (przez kilka dni prawie nie spałam i nie jadłam, trzęsły mi się ręce i wybuchałam płaczem), a teraz z kolei zakładam własną działalność, plus odsypiam (sen zajmuje mi dużo "poranka"), to jakoś mi tak gorzej ostatnio. Mam sporo zamieszania i zmartwień w życiu prywatno- rodzinnym, plus stresy związane z szeroko pojętą pracą. No i śnią mi się potem koszmary o śmierci i chorobach, znów zaczynam swoje nocne arie krzyczane, bo coś mnie przerazi (przez sen?), i inne takie. Moja mama słyszy przez telefon "że jakiś mam głos smutny", a przyjaciółka podczas spotkań na żywo, czy nawet gdy odpisuję smsa. Taka aura chyba. Zresztą, jak widzę, nie tylko u mnie (u Lucy z Kids&Co. też jakoś kiepsko- swoją drogą polecam jej bloga, bo jest fantastyczny ;)). Lucy pisała, że ją wkurza ludzka hipokryzja- mnie też, ale jeszcze bardziej samo wieczne narzekanie (bez powodu właśnie). To coś, co mnie doprowadza do szewskiej pasji. Bo do pracy trzeba dojechać, bo głowę trzeba umyć, bo czasu się nie ma (szczególnie jak się nie pracuje i nie ma się malutkich dzieci), i jakieś takie inne. No wkurza mnie to, niemiłosiernie. Ale co ja Wam tu będę pisać, pewnie sami znacie takich wiecznie jęczących obywateli. Ja takich nie trawię. W ludziach wkurza mnie jeszcze, że są negatywnie i pesymistycznie nastawieni. To się łączy często z narzekaniem, wiem. I przez to takie nastawienie, mam wrażenie, że w ogóle nie mam wsparcia przy tym moim przedsięwzięciu. I więcej, że ludzie tylko czekają, aż mi się noga powinie. Mam ochotę wysłać ich wszystkich w kosmos. I jeszcze mnie dobija, że postanowiłam być bardziej fit, ale mi nie wychodzi :P. Jak patrzę na siebie w lustrze (nawet z tyłu), to się sobie nawet podobam. Ale potem podchodzę bliżej (albo zapalam światło) i mam ochotę w swoje odbicie czymś rzucić ;P. Czytam sobie książkę taką jedną o byciu w formie- jak ją przeczytam, to wystawię recenzję, bo na razie mam mieszane uczucia (z jednej strony na zadawane przez autorkę pytania w duchu krzyczę: Tak! Bikini! Takie super, ekstra, z połową tyłka odkrytego!, a z drugiej, robi mi się słabo na myśl o sposobie odżywiania, które ona proponuje (białko, czyli mięso- ciągle...). Zresztą... ja NAPRAWDĘ nie potrafię żyć bez słodyczy ;).

Wyżaliłam się, dość chaotycznie do tego, ale same tego chciałyście :P. Jutro jadę do stolicy, a potem do babci, więc nie będę pisać przez parę dni- chyba, że na fanpage'u ;).

Buziaki, M.