wtorek, 17 września 2013

Wciąż

A na dworze pada. Wciąż. Jakoś żyć z tym trzeba, może jakoś dopiorę moją upiornie drogą i długą, i piękną spódnicę, którą zamówiłam w szale zatytułowanym Jestem Kobietą Biznesu, Muszę Świetnie Wyglądać. No i była przecena, 20%. Nie doprała się, nadal odznacza się inny odcień szarości, spowodowany zbieraniem wody z kałuż. Nie to, żebym postanowiła pobawić się w Always (zawsze sucho, zawsze pewnie) i "powypijać" wszystkie katowickie kałuże. Nie. Jak wychodziłam z domu, to nie padało. A że było to w okolicach 7 rano, moje półkule nie zdążyły się jeszcze połączyć po krótkiej dawce nocnego snu. No i nie pomyślałam, że może padać. Wyjęłam parasol (dzień wcześniej targałam go w torebce i świeciło śliczne słoneczko), założyłam kiecę do ziemi (hej, na konferencji logopedycznej MUSZĘ się jakoś prezentować) i wskoczyłam do autobusu. W połowie drogi zaczęło lać. Mocno. Potem przestało i starałam się wybierać mniej zalane części chodnika i unosić baldresówę w górę. Wyglądałam, jak księżniczka, która ma zamiar się ukłonić, ale się nie kłania. W pewnym momencie spanikowałam, bo próbowałam jednocześnie znaleźć bankomat w terenie, w telefonie, oraz główny gmach biblioteki. Spódnica poszła w dół. Ale nie cała! Guma nadal trzymała się moich bioder. Wystarczyło, że wypuściłam cudo z rąk i stanęłam w lekko zalanym miejscu- nasiąkłam, a potem woda przesuwała się coraz wyżej i wyżej. I... zaczęło padać. Wszyscy ludzie gapią się na mnie i na moją spódnicę- i tym razem wiem, że wcale mi nie zazdroszczą. No i teraz zostały ślady, bo prałam w 30 stopniach. Ale nie jest najgorzej. Jak ją znów znoszę (jak tylko przestanie padać), to wypiorę w 40, ha! Matko bosko, ze mną to już bardzo źle, skoro o pogodzie piszę. Tak naprawdę to nie narzekam AŻ tak na ten deszcz ;). Wiecie, jak się zmoknie (też w długiej spódnicy, ale z ciucha, 20 razy- dosłownie :D- tańszej) podczas przejazdu kolejką linową (taką otwartą!), to może być całkiem zabawnie ;). Potem cienka spódnica idealnie się suszy pod suszarką w centrum handlowym. Bo jeansy to już nie! Ja wiem, że ostatnio mało piszę i trochę na jedno kopyto, ale TYLE się dzieje! Remontuję, urządzam, negocjuję, współpracuję, wymyślam, spotykam się- fajnie jest :). Od października ruszamy- tak sądzę ;). Zostawiam Was z moim najnowszym muzycznym odkryciem:



Ps. Rada od Panny Zaburzona Koordynacja: NIE chodzi się w ledwo założonych, przydepniętych butach (nawet tylko chwilę!), szczególnie, jeśli to te, co mają modelować pośladki poprzez udawanie, że chodzi się po piasku. Bo jak się zbiega w nich niczym gazela po schodach, to można runąć również niczym gazela- powalona przez lwa. No. I zedrzeć drugie kolano do kolekcji. Będę ślicznie wyglądać za rok na plaży. Ale kostki już prawie nie bolą...

;)

poniedziałek, 9 września 2013

Kap, kap...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny, 
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany, płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła sennego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny.

I może sobie Leopold pisać (no dobrze, nie może, bo nie żyje, wiem) niezwykle poetycko, dźwięcznie i szelestnie o deszczu. Ja deszczu nie lubię. Jesiennego. I całej tej pory roku. Przecież jeszcze mogło być ciepło! Dopiero wrzesień! Gdzie się podziało babie lato? Przepędził je ten wstrętny deszcz.? I zaczął się sezon na mokre nogawki, bolące zatoki, ciemności, gdy się wstaje i gdy się wraca do domu, pięć miliardów zużytych chusteczek higienicznych, polopiryny-rutinoscorbiny. Jesień jest smutna. Wiersz Staffa zresztą też. Zimą uwielbiam skrzące się wieczory, latem upalne noce, gdy jest już czym oddychać. Wiosną- każda pora dnia jest moja. A jesień? Jesienią nie ma dobrej pory dnia. Jest tylko deszcz i wiatr, i zgrzytanie zębów. Pozostaje tylko łapać ostatnie chwile słońca (może jeszcze będą?), skakać po kałużach i robić ludziki z kasztanów. Zaraz, czy ja aby nie jestem na to za stara? Dla ludzi w wieku starczym (czyli moim :D), też znajdą się jakieś plusy. Popołudnie z herbatą i książką. I fioletowym kocem z polaru! Albo długie wizyty w cudzych przytulnych domach (bo deszcz pada, niech tylko przestanie, to już idę do siebie) i nostalgiczne rozmowy z fantastycznymi ludźmi, koniecznie przy herbacie (z cytryną!). Nie będzie źle! Tylko niech jeszcze jakiś czas nie pada, bo zamówiłam sobie spódnicę-długą-do-samej-ziemi i jak ja w niej będę chodzić po tych deszczowych rzekach? Z okazji jesieni zrobię ciasto. Może, jak mnie chandra nie chwyci.
Przesyłam pocałunki gorące niczym rozapalony upałem budynek ZUSu!
M.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...