piątek, 26 października 2012

Kocham ekologię! Część III: o papierze (nie papieżu).

Jest MILION sposobów na to, by oszczędzić drzewa. No to teraz wymieniaj, tak :D? Nie będę wymieniać miliona, bo... chyba nie mam tyle czasu ;)... Nie każę Wam też przypinać się łańcuchami do drzew, są mniej bolesne metody. Postaram się podać najprostsze rozwiązania, dzięki którym każdy może być bardziej eko.

1. Drukuj obustronnie! Ja wiem, wiem, to wymaga "kliknięcia" w zaawansowanych, a czasem nawet poszukania tej opcji, bo jest nieźle ukryta- ale warto, zużyjemy dwa razy mniej kartek.
2. Używaj papieru z recyklingu- zarówno do drukarki, jak i do d... toaletowego ;). Są notesy z papieru z recyklingu, ekologiczne wizytówki- opcji jest wiele i każdy znajdzie coś dla siebie.
3. Nie używaj oleju palmowego! A co to ma wspólnego z ochroną drzew? A no ma całkiem sporo. Olej palmowy tłoczony jest z owoców i zmielonych nasion palmy oleistej. Jest tańszy, łatwiejszy w produkcji, z palm można szybko wytłoczyć dużo większe ilości oleju, niż z innych roślin oleistych. Dlatego też, pod plantację palm, wycinane są inne drzewa, ogromne ilości. Przykre. Szczególnie, że olej palmowy, to ZŁO. Podczas obróbki termicznej, traci wartości odżywcze. Olej ten sprzyja cukrzycy i otyłości. Powiecie: ok, przecież ja używam oleju rzepakowego/ słonecznikowego. Mało kto jest świadomy, gdzie ten podstępny zatykacz żył się ukrywa... Najtańsze margaryny najczęściej mają w sobie olej palmowy (zwany też tłuszczem roślinnym utwardzanym). Warto też zwrócić uwagę, jaki tłuszcz znajduje się w składzie batoników, ciastek, czy mrożonek. Zdrowej dla nas- zdrowiej dla Planety!
4. Mówiłam już o książkowym recyklingu- wypożyczaj książki z biblioteki, wymieniaj się nimi ze znajomymi w realu, albo internecie (na forach internetowych).
5. Segreguj śmieci. Papier i kartony wrzucaj do specjalnych kontenerów, lub zbieraj makulaturę.
6. Nie używaj plastikowych jednorazówek. Jest tyle boskich toreb płóciennych, we wszystkich wzorach i kolorach! Aż wstyd chodzić z takim plastikiem ;). Jeśli już używasz jednorazówek, niech będą... wielorazowe. Niezależnie od tego, na którą opcję się zdecydujesz, wybierając się na zakupy, zabieraj siatki ze sobą- unikniesz wielokrotnego kupowania plastikowych siateczek.
7. Śledź projekty wspierające edukację ekologiczną w szkołach, a także te, których celem jest sadzenie nowych drzew, np: http://plantatree.pl/  http://www.posadzdrzewo.pl/#/home .


Peace (green)!

M.

wtorek, 16 października 2012

Czym urzekła mnie Łódź?



Właśnie wróciłam ze szkolenia. Tak się złożyło, że centrala firmy, w której pracuję ma swą siedzibę w Łodzi. W tym mieście byłam kilkakrotnie, jednak moje „bycie” ograniczyło się do przejazdów z dworca Łódź Kaliska- Łódź Fabryczna i na odwrót. Nie byłam nastawiona zbyt pozytywnie  do miasta z szalupą w herbie, które to miasto kojarzyło mi się głównie z brzydotą nieprzeciętną. Jasne, jest Manufaktura, Piotrkowska, Filmówka, itd., ale… ale to nie Wrocław, czy Kraków- miasta, które zawsze mnie urzekają. Nie pojechałam jednak z wrogim nastawieniem i zaraz po wyjściu z pociągu (na dworcu Łódź Choiny) humor poprawił mi się tak znacznie, że trzymało mnie następne dwa dni :D. Nie, nie zostałam niczym na tym dworcu poczęstowana :P. Po prostu, kiedy już usadowiłam się w tramwaju, spostrzegłam MILION najróżniejszych komunikatów - np.  Podczas jazdy trzymać się rury, Kierowcy zabrania się rozmów z pasażerami, Zakaz spożywania posiłków, Ustąp miejsca starszym, itd., itd. Powiecie: nic nadzwyczajnego. Owszem, nic, jeśli widzi się takie informacje pojedynczo. Ale kiedy w tramwaju jest aż żółto od nakazów i zakazów, zaczyna robić się wesoło :D. Okazuje się, że Łódź miała akcję (nie wiem, czy jednorazowo) rozwieszania tzw. wlepek (czy raczej vlepek), i to, co widziałam w pierwszym tramwaju, to jeszcze nic… bowiem można się natknąć na takie cuda, które informują pasażerkę, że w tym pojeździe wygląda jeszcze lepiej, lub co należy uczynić w przypadku ataku gołębia. Mój pobyt, oczywiście, upłynął pod znakiem wyszukiwania kolejnych perełek, i tak znalazłam np: TANIE PIWO, wyświetlające się i migające na sklepowym szyldzie, a potem TANIE SPANIE (którego zresztą doświadczyłam w hotelu ;)). Zastanawiałam się, czy gdzieś w okolicy są też tanie… panie :D. Nie musiałam długo czekać, bo następnego dnia na wielkim telebimie widziałam panią tańczącą na rurze (ale nie tej tramwajowej, której należy się trzymać podczas jazdy)- tylko nie wiem, czy ona była tania… Widziałam też  kilka instrukcji obsługi toalety- aż się boję pomyśleć, o czym może to świadczyć :>. No i….. psy w restauracji- jeden nawet siedział przy stoliku! To mi się podobało chyba najbardziej :P. Ach, i Manufaktura. Połączenie nowości i tradycji. Urzekła mnie całkiem. Nie chodziłam po sklepach, bo centra handlowe są wszędzie. Podziwiałam ją z zewnątrz- obeszłam dookoła, nie mogąc się nadziwić nad niesamowitością tego molocha. Z wrażenia zgubiłam szalik. Zabijcie mnie, ale nie mam pojęcia gdzie i kiedy to się stało. W Łodzi z jednej strony widzi się mnóstwo rozpadających się budynków, szarych i odrapanych. Z drugiej- pięknie odnowione (bo wykupione) kamienice. Jest też nowoczesna fontanna przypominająca usta, a przez mieszkańców zwana Vaginą :D. Nonsens goni nonsens, jest cudnie!


 źródło: www.wiocha.pl

 
 
źródło:  http://uwolnijmysli.pl/


 
 źródło:  http://uwolnijmysli.pl/

Polubiłam to miasto. Szkoda tylko tych zrujnowanych kamienic, bo Łódź wydaje się być miastem z ogromnym potencjałem, ma wiele pięknych budynków, mnóstwo uczelni i -sądząc po vlepkach- całkiem sympatycznie nonsensownych mieszkańców ;). Nonsensownych pokręconych snów, moi drodzy :).
PS. Na terenie tramwaju obowiązuje wyraz twarzy!

sobota, 13 października 2012

Wyzwanie fitness, ciąg dalszy



Ostatnio mam szczęście do zastępstw na fitnessie. W środę zumby nie prowadziła Kubanka Regla Maria (a szkoda, bo na pewno byłoby hot :D), tylko jej uczennica. Wczoraj, zamiast Wioli, której zajęcia uwielbiam, też była inna dziewczyna. Dlatego też ani na jednych, ani na drugich zajęciach nie zmęczyłam się tak, jak np. w poniedziałek (w środę rano miałam problem z dojściem do pracy przez zakwasy :D). Było w porządku, choć zdecydowanie wolę zajęcia bardziej intensywne, z większą ilością szaleństwa i z mniejszą dozą latino, które było wczoraj. Za to bardzo pozytywnie odbieram energię większości instruktorów zumby. I zawsze zastanawia mnie, skąd oni biorą te wszystkie okrzyki w stylu pupa HOP!, tarararaa!, puuuuuuuuu, itd. :D. Wprawia mnie to w doskonały nastrój :D. Tak czy siak, zajęcia w piątek niespecjalnie mnie zmęczyły, dlatego też zostałam na drugiej godzinie zajęć- a że byłam w towarzystwie koleżanki, perspektywa ta wydała nam się bardzo dobrym pomysłem. Zostałyśmy na gimnastyce odchudzającej, prowadzonej przez szefową klubu. Było dobrze- typowy fitness, z dużą dawką ćwiczeń na brzuch, uda i pośladki. Podziwiam instruktorkę, która mimo wyciętej ósemki przyszła poprowadzić zajęcia- niezły hart ducha ;). Gorzej, że kiedy zorientowałam się, że minęła DOPIERO połowa zajęć, już miałam dość, a najgorsze było dopiero przede mną :D. Leżąc na macie i wykonując jedno z ćwiczeń, w mojej głowie kołatała się jedna myśl „!@#$%^&*, kiedy będzie zmiana nogi?!” :D. Najgorzej, że widziałam też Anię, która miała bardzo podobną minę do mojej :P. Jakby tego było mało, w całej sali pachniało cynamonem. CYNAMONEM, na fitnessie! Nie wiem, czy to odświeżacz powietrza, czy jakaś kobieta miała takie perfumy, ale bardzo mnie ten fakt zadziwiał i koniecznie musiałam podzielić się tym z koleżanką, która za każdym razem mówiła „Co?! W ogóle cię nie słyszę!”, a ja musiałam powtarzać tyle razy, że robiło się coraz bardziej zabawnie :D. W końcu, jak już zorientowała się, o co mi chodzi, to stwierdziła, że ona nic nie czuje, a ja wyszłam na nienormalną, która nawet podczas fitnessu myśli o szarlotce. Mój Boże. Na szczęście ostatnio nie mam aż takiej ochoty na słodycze, jak zwykle ;). Szkoda by było zmarnować te wszystkie godziny ćwiczeń, obżerając się czekoladą :>.


 Za godzinę idę potańczyć- też do klubu, tyle, że studenckiego, na imprezę w stylu lat 60’80’90. A przed chwilą zdałam sobie sprawę, że w poniedziałek nie będzie zumby, bo mam szkolenie. Eh, głupia praca :P. Życzę Wam miłego weekendu i na koniec zarzucam piosenką, która bije rekordy popularności, a mnie wprawia w nastrój co najmniej śmieszny :D.... Tak, tak, do tego też się tańczy na zumbie :P...
Eeeeeeee, sexy lady!
 źródło: youtube.com

poniedziałek, 8 października 2012

Wracam do FORMY!

Trochę z niej wypadłam. Dawno nie byłam na fitnessie, więc moja forma może mieć mi do zarzucenia, że trochę ją zaniedbałam. Nigdy nie miałam nadwagi, ale kiedy widzę, że kolejne spodnie są coraz bardziej opięte mówię: DOŚĆ :D. Uwielbiam ćwiczyć, ruszać się, totalnie się zmachać, najlepiej w jakiś przyjemny sposób ;). Jedną z moich ulubionych form spalania kalorii jest fitness. Mieszkałam w różnych miejscach i w różnych miejscach się "fitnessiłam" :P. W Lublinie miałam swój klub, najulubieńsze zajęcia i instruktorów. Na Śląsku też trochę pozwiedzałam. W grudniu zeszłego roku dostałam karnet na urodziny od znajomych. Najlepsze, że mojej przyjaciółce dali kasę- mi nie, bo bym na pewno roztrwoniła pieniądze :D. Urodziny urodzinami, a karnet leżał, kłując mnie w oczy. W końcu, wybrałam się do FORMY- klubu fitness dla kobiet. Najpierw poszłam na zajęcia Fat burning (teraz to już Slim line ;)), bo prowadziła je moja znajoma. Niezły dawała wycisk, a jej hasła "Boskie pośladki na plaży!!!!!!!!" były bardzo motywujące :D. A potem trafiłam na zumbę. Byłam już kilka razy wcześniej, w Lublinie, ale instruktorzy niespecjalnie przekonali mnie, że warto... No i trafiłam na zumbę do Formy. Po pierwszej takiej "sesji" z boską energetyczną Wiolą było mi......... niedobrze :D. Ze zmęczenia. Dała mi tak popalić, że .... stwierdziłam, że nie odpuszczę i będę ćwiczyć tak jak stałe bywalczynie (musicie wiedzieć, że zumba to stałe układy choreograficzne do określonych piosenek- jak już się nauczysz i zaczynasz "wymiatać", to masz niesamowitą satysfakcję). Tak się wciągnęłam, że zostawałam na drugą godzinę zajęć. I tak zleciało kilka karnetów, ale w pewnym momencie nie doładowałam na nowo, bo wyjeżdżałam, miałam ostatnią w życiu sesję, zaczęłam nową pracę, późno wracałam do domu i... miałam jeszcze milion IDIOTYCZNYCH powodów, dla których przez pewien czas "olałam" fitness. Oczywiście, znalazłam sobie inne formy ruchu- bieganie z psem, czy basen, ale nic nie daje mi takiego kopa, jak aerobik. So I'm back. Dziś byłam pierwszy raz po dłuższej przerwie. I jestem tak pozytywnie naładowana energią, że mogłabym góry przenosić :D! Zajęcia w poniedziałki prowadzi Radek, który wcześniej był głównie na zastępstwo. Cieszę się, że jest już na stałe, bo ma w sobie tyle pozytywnego "pierdolca", że nie można się tam nie wygłupiać razem z nim :P. A ja się wygłupiać lubię! I powiem Wam, że aż z formy nie wypadłam, bo jak już się rozkręciłam, to mogłabym tańczyć jeszcze ze 2 godziny :P. (taaaa... zobaczymy jutro :D) Postanowiłam sobie, że dodatkową motywacją- poza samym karnetem i fitnessem- będzie opisywanie Wam, jak idzie mi powrót do formy- opiszę Wam zajęcia, jak się po nich czuję, jakie są efekty. Długo zastanawiałam się, czy Wam podawać jakiekolwiek liczby- na pewno byłoby ciekawiej :D. Ale... nie wiem, gdzie mam miarkę, a do wagi muszę kupić nową baterię, więc... może później :P. Zumbę mam 3 razy w tygodniu, za każdym razem z kimś innym. Są też inne zajęcia i w miarę możliwości czasowych zamierzam je wypróbować :>. Tutaj stronka Formy, gdybyście chcieli dowiedzieć się więcej: http://www.forma.mikolow.pl/ .
A na koniec.........:

źródło: www.demotywatory.pl

Dobrej nocy :).
M.

wtorek, 2 października 2012

Kocham... ekologię! Część II: moda.



Jakiś czas temu pisałam o konieczności oszczędzania wody. Dziś trochę inne spojrzenie na ekologię. Będzie dotyczyło recyklingu, ale… modowego (między innymi)! Czasy, kiedy ubieranie się w lumpeksach było uważane za obciach- już dawno minęły. Mamy zatrzęsienie sklepów z używaną odzieżą. I choć, według mnie, ciężko jest znaleźć taki, w którym ciuchy nie są zwykłymi szmatami do wycierania podłóg, to warto poszukać second handów z prawdziwego zdarzenia. Tam ubrania są trochę droższe, ale za to możemy wynaleźć prawdziwe perełki! Nie raz trafiają się rzeczy całkiem nowe, z metkami, „firmówki” niedostępne w Polsce. A przede wszystkim, mamy gwarancję, że zdobędziemy coś jedynego w swoim rodzaju, a co za tym idzie, nie dostaniemy ataku furii, kiedy zobaczymy identycznie ubraną osobę idącą ulicą (niedawno widziałam dziewczynę w takiej samej sukience- dobrze, że byłam w pracy i nie słyszała z zza szyby moich słów :P). Ja lubię second handy. Pod warunkiem, że nie szukam czegoś konkretnego- bo tak jak w „normalnych” sklepach, rzadko kiedy wychodzę z dokładnie wymyśloną przez siebie rzeczą… Dobrym pomysłem jest też kupowanie ubrań na aukcjach w internecie. Wtedy mamy większą pewność, że ubranie było noszone przez jedną osobę. Z drugiej strony, nie można przymierzyć- jednak sprzedawcy zwykle podają dokładne wymiary ubrań, zresztą cena często jest tak niska, że można zaryzykować. Chyba najbardziej opłaca się kupować w ten sposób ubranka dla dzieci. I w ciuchlandach i na aukcjach można znaleźć cuda za grosze! Pytacie „No dobra, ale co to ma wspólnego z ekologią?” A no ma i to całkiem sporo. Puszczając używane rzeczy w ponowny obieg- czy to kupując, czy sprzedając- zmniejszamy ilość odpadów- a uwierzcie, że tych jest i bez naszego udziału całkiem sporo.
 Jak już wiecie, uwielbiam czytać. Książki głównie wypożyczam- głównie dlatego, że gdybym miała kupować tyle, ile ich pochłaniam, wydawałabym zdecydowanie za dużo ;). Chcąc, nie chcąc, dbam o środowisko- pośrednio nie przyczyniam się do wycinania kolejnych drzew. Dlatego też w poszukiwaniu książek, zajrzyjcie do biblioteki, znajomych, komisów, czy antykwariatów. A jeśli już mowa o antykwariacie, miejsca te zdecydowanie mają duszę. Mnie się marzą stare meble, pamiętające niesamowite historie i opowiadające je tym, którzy chcą posłuchać. Taka ekologia jest w dodatku ekonomiczna J.
Słuchajcie, ja nie mówię, żeby kupować tylko i wyłącznie stare rzeczy, bo nie o to chodzi, ale może czasem warto pomyśleć o środowisku? Nie chcecie ubierać się w second handach? Nie ma sprawy- zróbcie coś odwrotnego. Zamiast wyrzucać miliard ciuchów, które zalegają w Waszej szafie, puśćcie je w obieg- sprzedajcie, albo oddajcie potrzebującym (PCK, albo przyjaciółce, która uwielbia tę granatową sukienkę, w której i tak nie chodzisz ;)). Każdą z wymienionych rzeczy można kupić nową, ale… zrobioną z materiałów „zrecyklingowanych”. Pamiętajcie- ekologia jest teraz w modzie, firmy chcąc zadbać o swój wizerunek, wychodzą naprzeciw wymaganiom Zielonych ;). Zużywają mniej chemii do produkcji swych ubrań, za to więcej materiałów pochodzących z recyklingu. Niektóre firmy podjęły wyzwanie Detox, narzucone im przez Greenpeace. Informacje o programie i firmach, biorących w nim udział znajdziecie na stronie: http://www.greenpeace.org/international/en/campaigns/toxics/water/detox/ .

poniedziałek, 1 października 2012

Pianista



 Jakoś mało książek na tym moim blogu, zważywszy na jego tematykę. To nie tak, że nic nie czytam. Właściwie nie ma dnia, żebym nie miała książki w rękach. Kończąc jedną, zaczynam drugą. Ostatnio jednak czytałam kolejną część pewnej sagi. Chciałabym ją skończyć, zanim o niej tutaj napiszę. Chyba powinnam pisać o książkach, które już czytałam, ale jakoś wolę to robić „na gorąco”. Dziś o Pianiście.
 
 źródło:http://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/272799,Syn-Szpilmana-walczy-o-dobre-imie-ojca
 

            Nie ma chyba osoby (a jak jest, to koniecznie musi to nadrobić!), która nie widziała tego akurat filmu Romana Polańskiego. W sposób niesamowicie obrazowy przedstawia wojenne losy Władysława Szpilmana. Film widziałam kilka lat temu, na książkę trafiłam dopiero niedawno. Nie będę pisać, o czym jest- bo przecież na jej podstawie nakręcono film, więc chyba każdy wie. Mogę tylko napisać, że ekranizacja dość dokładnie obrazuje dzieło literackie. Co odróżnia książkę od filmu? Na końcu znajdują się fragmenty pamiętnika Wilma Hosenhelfa (to ten kapitan Wehrmachtu, który pomagał Szpilmanowi). Mamy tam spojrzenie niemieckiego żołnierza na II wojnę światową i sprawę Holocaustu. Ale nie jest to Niemiec wycięty z szablonu rysowanego przez Hitlera i jego popleczników. To sylwetka mądrego, dobrego człowieka, który trzeźwo ocenia sytuację, wstydzi się za swój naród i wie, że kiedyś przyjdzie za to zapłacić- a będą to odczuwać jeszcze kolejne pokolenia. Film zrobił na mnie kolosalne wrażenie. Wiedziałam, czego spodziewać się po książce, ale jednak w dalszym ciągu przeżywałam każdy niesamowity cud, który wyrywał naszego pianistę z rąk Śmierci. Szpilman pisał książkę zaraz po wojnie- na początku, oczywiście nikt nie chciał jej wydać, przeszła mnóstwo cenzur, by po wielu wielu latach trafić w swej pierwotnej wersji do kolejnych pokoleń. Okraszona została wstępem syna sławnego pianisty. Przez fakt, że książka była napisana zaraz po zakończeniu wojny, wszystko jest tam bardzo dokładne, jednak ma się wrażenie, że w pewien sposób książka jest „odczulona”, że nie ma tam aż takich emocji, których można by się spodziewać. Może Szpilman był jeszcze w zbyt dużym szoku? Albo właśnie spisanie wspomnień było próbą poradzenia sobie z tak strasznymi przeżyciami. Dużo czytam o okupacji i o Holokauście. Interesuje się tym. Każda książka równie mocno mnie przeraża. Chyba nigdy nie zrozumiem… dlaczego. Po prostu dlaczego. Dlaczego Żydzi? Dlaczego Słowianie? Dlaczego… w ogóle? Jak można zadecydować o cudzym być albo nie być? I jak można żyć po czymś takim? Z piętnem ofiary lub z piętnem kata. Albo z drugiej strony: jak, znając historię można w obecnych czasach mówić, że Polska nie jest wolna? Ciężko tego słuchać.
Chciałabym wierzyć, że historia nie toczy się kołem, nie w tym przypadku. Że już nigdy przenigdy nikt nie urządzi piekła na ziemi. Że żaden naród nie będzie zabijał w imię … no właśnie, w imię czego? Koloru skóry, włosów i oczu? Prostego nosa? Dźwięków mowy? Ale potem słyszę, co dzieje się na Bliskim Wschodzie, w Chinach, czy w Afryce. I choć, nie są to zbrodnie na tak wielką skalę, choć nie jest to część Wielkiego Planu, to i tak wiem, że moje mrzonki o pokoju na świecie są jak puste słowa kandydatki na Miss Uniwersum. Pozostaje mi wierzyć, że kiedyś ludzie się otrząsną.

 Na koniec dołączam filmik, który swoim powstaniem wywołał straszne zamieszanie... wszędzie. Budzi on wiele kontrowersji, ale i wiele pozytywnych odczuć A jakie jest wasze zdanie na ten temat? Czy taka adoracja życia jest w porządku, gdy  tak wiele osób nie przeżyło? Myślę, że ten film to nie jest zwykła produkcja, to znaczy wiele więcej. Spodobało mi się zdanie w podpisie pod filmikiem "This men has been blessed by God, LET HIM DANCE"

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...